Αγιε μου Βασίλη, φέτος θέλω να μου φέρεις... (2018)

Άγιε μου Βασίλη,

... πρίν ξεκινήσω αυτό το γράμμα, θέλω να μου πεις πρώτα τί ξέρεις για μένα...;!
τί;! το εννοείς;;; τα ξέρεις όλα;; !! 😱😱😱 ...πφφφφ...

Λοιπόν, άκου να σου πω ! Μην με κοιτάς εμένα με αυτό το σηκωμένο φρύδι...
Βάζω σε δυό ποτήρια από δυο (όρθια) δάχτυλα ουίσκι και κάτσε κάτω να στα πω !

Μπορεί εσύ να θυμάσαι το κοριτσάκι που σου 'γραψε εκείνο το ένα και μοναδικό γράμμα το 2003, αλλά έχουν αλλάξει ... λίγο (ΧΑ ΧΑ ΧΑ !) τα πράγματα από τότε!

Εκείνο το δύστυχο πλάσμα ζήταγε μόνο χρώματα και χρυσόσκονες να ζωγραφίσει μόνη της το φόντο του πίνακά της... ΔΕΝ ΤΑ ΦΕΡΕΣ, ΑΣΠΡΟΜΑΛΛΗ ΧΟΝΤΡΕ!

Παρόλα αυτά, δεν τα παράτησε ποτέ ! Συνέχισε να πορεύεται στα σκοτάδια της, αποπροσανατολισμένη (με τον προσανατολισμό έχουμε ακόμα ένα θεματάκι, αλλά ευτυχώς, χωροταξικό μόνο πια...!) και σκορπώντας τα κομμάτια της, με μόνο φως αυτό που τρεμόπαιζε μέσα της... Γιατί ξέρεις, μερικοί ελάχιστοι άνθρωποι είναι αυτόφωτοι ! Είναι πηγές φωτός οι ίδιοι και όχι μόνο γεννέτες καλής ενέργειας, αλλά και μετατροπείς της κακής σε καλή ...

Σταδιακά, με πολλή προσπάθεια τα έφτιαξε όλα τα χρώματα, ένα- ένα, μόνη της...
Αποτέφρωσε την ύπαρξή της όλη, κράτησε μόνο την πρώτης της ύλη που ήταν οι λαμπιριστές πολύχρωμες σκόνες της και με πολλά πολλά δάκρυα, τα ανακάτεψε, και τα έκανε χρώματα !
(Θυμάσαι τί σου 'πα για τους ανθρώπους-μετατροπείς κακής ενέργειας σε καλή;; εεε , αυτό !) 

Πέρασε πολλά εκείνο το φοβισμένο πλασματάκι, που τόσο ανάγκη είχε τότε από μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά και ένα "Σ'αγαπάω και σε εμπιστεύομαι, γιατί το αξίζεις. Γιατί μέσα σου βλέπω μόνο νανουρισμένη ικανότητα. Γιατί μπορείς να τα καταφέρεις! Είμαι εδώ για σένα, να μπαντάρουμε τις πληγές σου,να πιαστούμε από το χέρι και να προχωρήσουμε μαζί, δίπλα-δίπλα. Μην φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ." (Τόσο δύσκολο ήταν, ρε π@π@ρ@ να της το δώσει κάποιος;;; ! )
Αν την είχα τώρα μπροστά μου, αυτά θα της έλεγα. Και θα πλάνταζα στο κλάμμα μαζί της, εκεί στη θεοσκότεινη και παγωμένη γωνιά της ψυχής της, για όλα αυτά που της φόρτωσαν, χωρίς να'ναι δικά της.
(Σε αυτό το σημείο, θα 'θελα να ευχαριστήσω τον θεάνθρωπο που εφηύρε την αδιάβροχη μάσκαρα !Αυτό μόνο. Ευχαριστώ και ... συνεχίζω !)

Αλλά άκου τώρα τί έγινε εδώ... Εκείνο το θλιμμένο (και θλιβερό) πλάσμα -σου είχε πει από τότε ότι- είχε κουράγιο και δύναμη και αγάπη να δώσει. Θυμάσαι; ΘΥΜΑΣΑΙ, ΛΕΩ;;; (άσε το ουίσκι κάτω, θα γίνεις τύφλα και θα ξεχάσεις πάλι τί θα ζητήσω!)

Ε... τα άρπαξε όλα αυτά μια μέρα βιαστικά, έτρεξε χιλιόμετρα, ανέβηκε βουνά, διέσχισε πεδιάδες, μούσκεψε από νεροποντές, στέγνωσε με το χνώτο της πάνω της τα βρεμμένα της ρούχα, λαχάνιασε, σκόνταψε, κουράστηκε, ξαπόστασε για λίγο, ξανασηκώθηκε, έπεσε, ξανασηκώθηκε, ξανάπεσε ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΗΚΕ όσες φορές έπεσε, σύν μία ακόμα !
Γιατί έμεινε όρθια τελικά και ήρθε και με βρήκε !

Και όταν με πρωτοαντίκρισε με εκείνα τα θλιμμένα, σχεδόν άψυχα μάτια της (πόσο με στοιχειώνουν εκείνα τα μάτια της ακόμα, να 'ξερες!) , μου είπε βουρκωμένη, θυμάμαι: "Μα πού ήσουν;; σε έψαχνα παντού! ¨"
και της απάντησα, λυτρωμένη και περήφανη που έφτασε τελικά σε μένα: "Μέσα σου ήμουν πάντα! Αλλά έπρεπε να πιστέψεις ότι θέλεις να με βρεις... Έπρεπε να πιστέψεις ότι μπορείς να με βρεις. Έπρεπε να πιστέψεις ότι σου αξίζω να με έχεις.  Έπρεπε να κάνεις όλη αυτή την πορεία για να με βρεις! Να 'μαι ! Εδώ είμαι ! Μπροστά σου! Έλα να σε αγκαλιάσω!"

(Κάπως έτσι δεν συμβαίνει και με τους μεγάλους έρωτες; ... λέω εγώ τώρα..!)

...και κάπου εκεί έκανα την μεγάλη είσοδο εγώ !

ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ;;;!! 

Θα συστηθούμε τώρα, λοιπόν, αφού κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις... (έχεις τσιμπήσει 3-4 κιλάκια από πέρσυ ή μου φαίνεται;; 😭-χουζ γιορ ντάντυ νάου, μπάσταρντ;;; !!!)

Εγώ είμαι η γυναίκα που αγκάλιασε σφιχτά εκείνο το κοριτσάκι, όπως δεν το 'κανε κανείς από αυτούς που θα 'πρεπε. ΠΟΤΕ.

Εγώ είμαι η γυναίκα που είναι βράχος χιλιοχτυπημένος, αλλά άθραυστος και μαζί είμαι και απάγκιο για τους Μονα-δικούς μου!

Είμαι αυτή που την λύγισαν μα δεν έσπασε,  αλλά δεν θα πονέσει ποτέ κανέναν από πρόθεση.

Είμαι αυτή που έχει άποψη, δεν φοβάται να την πεί και αναλαμβάνει το φορτίο της άποψής της. Ξέρεις, θέλει @@ να 'χεις άποψη σ'ένα κόσμο που αρκείται στην επιφάνεια...

Είμαι αυτή που αγαπάει και αγαπιέται, κλαίει, αλλά δεν κλαίγεται !

Είμαι αυτή που κάθε μέρα που ξημερώνει μπαίνει με τσαμπουκά στην παλαίστρια με την ζωή και δίνει αγώνα Ελληνορωμαϊκής πάλης !

Είμαι αυτή που ξέρει ότι θα νικήσει και με αυτή την πεποίθηση πορεύεται!

Που ξέρει ότι και να μην καταφέρει κάτι, θα έχει κερδίσει την γνώση της εμπειρίας. Θα έχει πάρει μάθημα από την μικρή εκάστοτε αποτυχία της. Και αυτό το μεγάλύτερο κέρδος!

Είμαι αυτή που δεν μετανιώνει ποτέ και για τίποτα! Γιατί ό,τι και αν έχω κάνει στη ζωή μου, ακόμα και αν με ζόρισε ή με ζορίζει ακόμα, ήταν πράξη-αποκύημα ώριμης βαθιάς σκέψης ή ... αυθόρμητης συναισθηματικής δράσης. Πάντως ποτέ παρόρμησης και απερισκεψίας !
Γιατί την στιγμή που κλήθηκα να πάρω την εκάστοτε απόφαση, αυτό που έκανα ήταν το πιο "θρεπτικό" για την ψυχή μου! Και ναι ! Και μπράβο μου που το 'κανα!

Είμαι ένα ρομαντικό, ονειροπόλο, γεμάτη αγάπη, τσαμπουκά και πείσμα, κάθαρμα που δεν τα παρατάει ΠΟΤΕ !  Ό,τι και να γίνει !

Τα 'χω καταφέρει ΟΛΑ περίφημα- και ας μην περίμενα ότι θα μου το πω ποτέ αυτό !
Μάλλον.. για να 'μαι πιο τίμια, τα 'χΟΥΜΕ καταφέρει περίφημα, φοβισμένο, θλιμμένο κοριτσάκι μου !

Ένα μόνο δεν έχω καταφέρει... να μου 'ρχονται τα πράγματα λίγο πιο στρωτά στην ζωή. Αυτή την ζωή που όλο την στρώνω και όλα ξεστρώνεται!

Για αυτό το μόνο που θα σου ζητήσω να μου φέρεις φέτος είναι ένα !

Και το ζητάω από σένα, γιατί δεν γίνεται να το κάνω εγώ ! 

Φέτος, φέρε μου μόνο, 

ΤΥΧΗ !

Μην με ξεχάσεις πάλι, γιατί ...ξέρω πού μένεις !

Περιμένω!

Λίνα - Σπυριδούλα-Σπυ-Spykou-ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ