"Σε ποιόν να μιλήσω κ αλήθεια να πω, τα μάτια να κλείσω, να ονειρευτώ. Ανώνυμο θύμα, κρυφής μηχανής... εκπέμπω ένα σήμα... ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;
Έχω τόσο κουραστεί να μοιράζομαι κ μετά να την πληρώνω εγώ.. Σ'ένα κόσμο εχθρικό κομματιάζομαι-θα εκραγώ! ... "
Υπήρξε το πιο "δικό" μου τραγούδι για τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα. Όχι πια.
Πάντα όμως θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί μου θυμίζει τον παλιό μου εαυτό, την παλιά μου ζωή.
Και αν με ρωτήσεις τί άλλαξε από τότε.. θα σου πω : ΕΓΩ! Μόνο εγώ. Γιατί οι μεγαλύτερες αλλαγές, όπως κ οι εκρήξεις, γίνονται από μέσα προς τα έξω...
Όταν μέσα σου ολα ουρλιάζουν, άκουσέ τα.
Βούτα στην κόλαση μαζί τους & κυλήσου στη λάσπη σου.
Μην κάνεις ότι δεν ακούς. ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ!
& αφού βουλιάξεις αρκετά... συνειδητοποίησε ότι δεν είσαι δέντρο & ... ΚΟΥΝΗΣΟΥ.
Άλλαξε! Ζήσε! Αγάπησε! Πόνεσε! Ονειρέψου! Ματαιώσου! Πέσε! Σήκω! Χτίσε! Γκρέμισε! Φύγε! Μείνε!
... κάνε κάτι! ο,τιδήποτε αρκεί να μην υπάρχει κενό.
Γιατί στο κενό κάνουν αντίλαλο τα ουρλιαχτά κ ακούγονται πιο δυνατά.
Τόσο που τραντάζουν το "είναι" σου όλο... & εκεί που όλα κληδωνίζονται μπορείς εύκολα να χαθείς μέσα στα ερείπια που έχεις αφήσει να δημιουργηθούν.
ΕΣΥ... μόνο εσύ μπορείς να γεμίσεις το κενό σου για να σταματήσουν να ουρλιάζουν τα μέσα σου.
Ξεκίνα σήμερα!
&αν απορείς γιατί τα σκέφτηκα σήμερα όλα αυτά.. είναι που σήμερα γιορτάζει, ίσως, & η σωτηρία της ψυχής (μου).
Εσύ τί έκανες για να σώσεις τη δικιά σου;!
